سرو ابرکوه؛ بعد از آمریکا نوبت کانادا شد تا به اموال ایران دستبرد بزند؛ آن هم پس از پایان مذاکرات هسته‌ای و برجام پرطمطراق. شاید مبلغ دستبرد کانادا به منابع مالی ملت ایران چندان سنگین نباشد، اما تردیدی در قبیح بودن نفس این دست اندازی وجود ندارد.

دستبرد آمریکا و سپس کانادا به اموال ایران، این حقیقت را فریاد می زند که در عرصه خارجی باید چنان قدرتمند بود که دشمن نتواند اینگونه بی باکانه به اموالمان دست اندازی کند. عرصه سیاست خارجی جای خو خیالی و شیک‌گویی و حسن ظن های ویرانگر نیست.

وجود دشمن در عرصه دیپلماسی قابل انکار نیست. وجود دشمن را باید قطعی دانست تا برای مقابله با او تدبیری اندیشید و طرحی مؤثر درانداخت. و الا چنان‌چه دل به ظواهر فریبنده در تعاملات دیپلماتیک و تعارفات دروغین خوش داریم، باید هرروز شاهد گستاخی های روزافزون دشمنان باشیم.

دشمن، دشمن است و نمی توان وجودش را نادیده گرفت. حتی اگر ما دشمن را نادیده بگیریم، او ما را نادیده نمی‌گیرد و از سودای دشمنی و دست‌اندازی به منابع مالی و حیثیتی‌مان خارج نمی‌شود.

دولت یازدهم می‌توانست در عرصه خارجی، قوی‌تر از وضع کنونی باشد. این که علیرغم شعارهای زیبا در زمینه سیاست خارجی و سخن گفتن از  تعامل و .... ، دشمنان حاضر به نباشند از مبانی شیطانی خود علیه ما کوتاه بیایند، نشان خوبی است بر این که سیاست خارجی صحنه واقع‌بینی است؛ البته واقع‌بینی مبتنی بر ایدئولوژی انقلابی و اسلامی. در غیر این صورت امیدی به توفیق در عرصه خارجی نیست.

در برابر دشمن قسم‌خورده باید قاطع و با صلابت بود. کوتاه آمدن‌های غیرموجه، دشمن را جری‌ و دوست را ضعیف می‌کند. رهبری ایده نرمش قهرمانه را مطرح فرمود. نرمش در برابر دشمن اگر واجد وصف «قهرمانانه» و با هدف به زانودرآوردن او از شیوه‌ای نو باشد، پذیرفتنی است؛ اما اگر نرمش صرف باشد، نه تنها دستاوردی به دستاوردها نمی افزاید بلکه داشته‌ها را نیز از کیسه به در می‌کند. به راستی آیا نرمش دولت یازدهم در سیاست خارجی واجد صفت قهرمانه بوده است؟! آیا دولت تدبیر و امید توانست در برابر دشمنان قسم خورده ای چون شیطان بزرگ، رفتاری درخور انقلاب و نظام اسلامی و ملت بزرگ ایران داشته باشد؟!

متاسفانه پاسخ بسیاری از دلسوزان نظام و خبرگان فن به این پرسش، منفی است. و در سایه همین رویکرد دولت یازدهم است که علیرغم امتیازهای فراوان داده شده در برجام، آمریکا گستاخ‌تر از دیروز به کینه‌توزی و رفتارهای خصومت‌آمیز خود ادامه می‌دهد و ثروت‌ و منابع ملت ایران را چونان گوشت قربانی بین مدعیان تقسیم می‌کند و دریغ از برخوردی قاطع و انقلابی با این دشمن باج‌خواه.

نویسنده: امید پرانتزی