سرو ابرکوه؛ برخورد دو قطار مسافربری در ایستگاه هفت‌ خوان شاهرود و جان باختن ده‌ها نفر از هم‌وطنانمان فاجعه‌ی دردناکی است که مردم کشور را عزادار کرد. اما بدتر و فاجعه‌بارتر از این رخداد، نوع برخوردها و واکنش‌هایی است که برخی از مسئولان امر در قبال رخدادهایی اینچنینی بروز می‌دهند. وزیر راه و شهرسازی دولت یازدهم که به درستی باید او را ناکارآمدترین و بی‌عرضه‌ترین عضو کابینه ناکارآمد دولت یازدهم دانست، در سه سال ونیم اخیر در قبال موضوعات مختلف به گونه‌ای واکنش نشان داده که به وضوح حاکمیت روحیه برخوردهای بالا از پایین و نگاه تحقیرآمیز داشتن نسبت به مردم در آن کاملا نمایان است و در واقع برخوردهای او نمونه‌ای بارز از طلبکار بودن از مردم است. وی که هجمه‌های متعددش به مسکن مهر و نادیده گرفتن دغدغه چندین میلیون نفر از مردم، بارزترین اقدام دوران وزارتش در دولت یازدهم محسوب می‌شود، در واکنش به حادثه برخورد دو قطار در شاهرود نیز به گونه‌ای با مسئله برخورد کرده کانه این مردم هستند که باید جوابگوی بی‌عرضگی‌ها و ناکارآمدی‌های وی باشند!

این نوع برخورد جناب آخوندی با جامعه، در واقع نشات گرفته از روحیه متکبرانه و تبختر حاکم بر مدیران کارگزارانی و تکنوکرات است که در هر شرایطی خود را طلبکار ملت می‌پندارند و حتی حضورشان در وزارت و صدارت را هم نوعی منت بر مردم و کشور می‌دانند!

جناب وزیر که نقش او در حادثه‌ی مذکور را با هیچ اغماضی نمی‌توان نادیده گرفت، طوری با منت از لغو سفر خود به ترکمنستان به خاطر حادثه برخورد دو قطار سخن می‌گوید که اولا طبق برخی خبرها اصلا قرار سفری در کار نبوده و ثانیا جناب وزیر راه خود مسئول اصلی این رخداد است و حتی اگر قرار سفری هم وجود داشت، لغو آن کمترین اقدامی بود که می‌بایست انجام می‌شد.

از سوی دیگر وی اوج همدردی خود با رخداد مذکور را بیمه بودن قربانیان اعلام می‌کند و طوری می‌گوید «همه خانواده‌ها زیرپوشش بیمه قرار دارند و از این جهت نگرانی خاصی وجود ندارد» که انگار مسئله و نگرانی اصلی بیمه بودن و یا نبودن حادثه دیدگاه است! در واقع سئوال این است که آیا واقعا اگر فرزندان و وابستگان خود وزیر هم جز حادثه دیدگان بودند، وی اینگونه در قبال حادثه رخ داده موضع‌گیری می‌کرد؟!

معضل اصلی که دامن‌گیر دولت یازدهم است و تلخی و درد آن از حادثه‌های کذایی هم برای ملت بیشتر است، روحیه تبخترآمیز و متکبرانه حاکم بر مدیران تکنوکرات است که در هر شرایطی سعی می‌کنند خود را طلبکار مردم بدانند و همواره از بالا به پایین با ولی‌نعمتان خود برخورد می‌کنند. مدیرانی چون آخوندی فراموش کرده‌اند که وجودشان وابسته به وجود مردم است و به برکت مردم است که آن‌ها می‌توانند ریاست کنند. وگرنه اگر مردم نباشند افرادی چون او هم محلی از اعراب نخواهند داشت!

نویسنده: وحید سالار