سرو ابرکوه؛ مسعود بصیری با ارسال یادداشتی با عنوان ابرکوه، شهر بی دفاع نوشت؛

امروز درست ۲۰ سال از زمانی که ابرکوه را برای تحصیل و کار ترک کردم می گذرد. از چهل سال عمرم نصف آن را بیرون از این شهر بوده ام اما هنوز وقتی تهران را به مقصد ابرکوه ترک می کنم و همسرم از من می پرسد کجا می روی؟ می گویم می روم خانه.

امروز با خودم گفتم پس چرا این خانه همچنان مثل ۲۰ سال پیش است و آباد نمی شود؟ شهر البته بزرگتر شده اما محرومیت چون علف های هرز در مزرعه آن جا خوش کرده است. در واقع مزرعه بزرگتر شده اما کسی نیست علف های هرز آن را از ریشه درآورد و بار درخت های آن را افزون کند.

کسی نخبگان را به شهر نمی خواند و هیچ کس نخبگان مانده را نمی نوازد.

حتی نخبگان آن، بیرون شهر هم دور هم جمع نمی شوند.

هر کس پی زندگی خود رفته و به بهانه ای ترجیح می دهد دیگر به شهر خودش بازنگردد.

خیابان ها مثل سابق هستند و تنها دلخوشی ما این است که محرم تا محرم تلویزیون دقایقی از حضور ما را نشان خلایق دهد. گویا برای خلایق عزاداری می کنیم .

اما واقعیت آن است که در شهر ما حسین علیه السلام پیش از آن که تلویزیون متولد شود وجود داشته است. ما نمایش نمی دهیم بلکه خاصیت ما حسین دوستی است.

تاریخ ما از سرو چندهزار ساله شهرمان هم بیشتر است. سروی که قدرش را نمی دانیم و هیچ فرماندار و استانداری نکوشید آن را جهانی کند و با آن چشم های دنیا را به این سمت فرابخواند.

گنبد عالی یکی از عجیب ترین گنبدهای نوع خود در جهان است اما مهجور و خسته؛ بیچارگی خود را بر کوهی کم ارتفاع نظاره می کند.

۷۰ درصد منابع آبی شهر نابود شده و تمام قنات هایمان خشک شده، اما بازهم هیچ کس به فکر نیست و فقط خاطره آن را برای فرزندانمان تعریف می کنیم.

دلمان خوش است که عکس شهرمان روی دوهزارتومنی چاپ شده در حالی که اسکناس ها اعتبارشان را از کار و تاریخ و دینداری همین مردم گرفته اند.

بگذارید بگویم که با قصه و غصه دردمان درمان نمی شود. درد ابرکوه طبیبی دلسوز و از خود گذشته می خواهد. این  شهر در دنیا نمونه دیگری ندارد؛ اما افسوس که برای ما چون چشم شده است؛ افسوس از این بابت که هیچ وقت آن را نمی بینیم مگر آنکه از دستش بدهیم.

بیایید فکری برای این چشم عزیز بکنیم.

مسعود بصیری

منبع: ابرنیوز

انتهای پیام / ک