به گزارش سروابرکوه، پایگاه خبری تحلیلی طنین ایران در یادداشتی نوشت: «من متاسفم امروز در جامعه ما مساله مادری و مساله نقش زن به عنوان مدیر کانون خانواده فراموش شده؛ تصور می شود اگر زنی در خانه امور خانه را مدیریت کرد، این برای او نقصی است...»

اظهار تاسف فوق بخش کوتاهی از سخنان حجت الاسلام مجید انصاری در مراسم چهلم همسر مرحوم آیت الله خاتمی در مسجد کوشکنو اردکان است؛ سخن بجایی که از معضلی قابل تامل حکایت می‌کند و باید برای آن چاره‌ها اندیشید.

 اما سؤال متبادر به ذهن از پس این سخن این است که چرا امروز مساله مادری و مدیریت زن در خانه برای بعضی‌ها کم‌رنگ شده و آن را نوعی نقص برای خود به شمار می‌آورند؟

چرا برخی دختران جامعه به دنبال عرض اندام در جامعه هستند و از تشکیل ازدواج و مادرشدن در بهترین سال‌های زندگی گریزانند؟

چرا بعضی دختران و زنان جامعه از آموزه‌های ناب دینی و حتی اصالت‌های ملی فرسنگ‌ها دور افتاده‌اند و به دنبال سراب‌هایی در ناکجاآباد‌ها دست و پا می‌زنند؟

چرا در جامعه اسلامی ما که باید مظهر پای بندی دختران و زنان به تعالیم شرعی و هویت‌ ملی و دینی باشد، برخی چنان در منجلاب‌های به ظاهر لوکس فرورفته‌اند که حتی خود از استشمام بوی آزاردهنده آن ناتوان شده‌اند؟

منصفانه نگاه کنیم؛ «دستکم» «بخش قابل توجهی» از معضلات کنونی در این عرصه، از زمانی «شروع» و یا «تشدید» شد که دوستان و همفکران جناب انصاری سکاندار امور شده بودند؛ همان دورانی که جناح موسوم به اصلاح‌طلب زمام امور اجرایی و پس از مدتی امور تقنینی کشور را به دست گرفته و فضای سیاسی و فرهنگی جامعه به شدت تحت تاثیر القاءات مدعیان اصلاح‌طلبی واقع شده بود.

سال 76 بود که با تشکیل دولت اصلاحات و رونق گرفتن شعار جامعه مدنی، به یکباره انبوهی از رسانه‌های زنجیره‌ای با آبشخورهای یکسان پا به عرصه گذاشتند؛ از یکسو آن‌ها با شانتاژ‌های رسانه‌ای فضا را آماده می‌کردند و از سوی دیگر، متصدیان مربوطه در دولت با رویکردهای تاسف برانگیزشان، تیشه‌های دردناکی به ریشه‌های هویت دینی و ملی بانوان جامعه می‌زدند.

در آن دوران بود که به یکباره بحث‌های فمینیستی، صدرنشین بسیاری از محافل و رسانه‌ها شد و البته اتاق‌فکرهای پشت پرده برای فریب شاخک‌های حساس جامعه و متدینین، لعاب‌هایی از دین  و اسلام را نیز به آن می‌افزودند.

فراموش نکرده‌ایم که متصدیان در دولت و مجلس اصلاحات و عوامل همسو با آنان در رسانه‌ها و تریبون‌های عمومی و نیز سازمان‌های به اصطلاح مردم‌نهاد آن زمان، چگونه به جای پرداختن به مسائل اساسی جامعه، با تمرکز بر مباحث زن‌سالارانه غربی و تلاش برای لوکس‌کردن آن مباحث مغایر با آموزه‌های دینی و ملی ما، اذهان برخی دختران و زنان کم‌اطلاع جامعه را به جای توجه به مسائل واقعی زنان و خانواده، به سمت و سوی ناکجاآبادها سوق می‌دادند و بارها و بارها اعتراض علما و بزرگان دینی کشور را برانگیختند.

از یاد نبرده‌ایم که در آن دوران، چگونه از وجود تبعیض جنسیتی در ایران سخن می‌راندند و در توهم خود، زنان را به مقابله با این موضوع تخیلی فرا می‌خواندند! 

در آن دوران بود که بحث‌های جنسیتی و فمنیستی و شعارهای فریبنده مبنی بر حضور زنان در جامعه و اشتغال آنان بدون توجه به همه ابعاد و لوازم آن مطرح می‌شد و در اثر شانتاژهای ایجاد شده توسط رسانه‌ها و متصدیان آن روز، برخی زنان و دختران فاقد درک قوی، دچار انفعال و خودباختگی شدند و خانه‌داری را دون شأن خود می‌پنداشتند.

بی‌گمان دغدغه‌های بحقّ از جمله آن‌چه معاون محترم رئیس‌جمهور به آن‌ اشاره کرده است، با کلی‌گویی قابل برطرف شدن نیست؛ ‌بلکه نیازمند تدبیر دقیق و دلسوزی واقعی و غیرشعاری است.

راه دوری نمی‌رویم. تامل در سوابق خانم مولاوردی معاون امور زنان و خانواده رئیس‌جمهور در دولت کنونی و بررسی عملکرد و دیدگاه‌های وی به ویژه در دوران حضور در مرکز امور زنان و خانواده دولت اصلاحات، مخاطب ژرف‌نگر را به شدت دلواپس می‌کند؛ دلواپسی‌هایی از جنس همان دغدغه‌های آقای انصاری که درسطور نخستین مطرح شد!

بنابراین، اگر نگرانی آقای انصاری جدی است، وی باید گام نخست را در تغییر دیدگاه و رویکرد همکارشان در هیأت دولت بردارد که متولی مهم‌ترین مرکز مربوط به دختران و زنان جامعه است.

در این باره گفتنی ها فراوان است و مجال اندک.