به گزارش سرو ابرکوه به نقل از ابرنیوز روز حادثه ی آتش سوزی ساختمان پلاسکو تهران، تعدادی از هموطنانمان با تجمع در محل حادثه موجب اختلال در امر مهم امدادگری شدند.

متاسفانه برخی پا را از اختلال و تجمع نیز فرا تر نهادند و روی ماشین های آتش نشانی رفتند تا آتش سوزی را تماشا کنند و برخی نیز عکس سلفی گرفتند.

حالا برخی هموطنان دیگر تصاویر آنان را منتشر می کنند و آنها را دام می نامند.

اما آنان دام نیستند.

آنها همان افرادی هستند که در روزها و ماه های قبل از کنار ما می گذشتند و ما فرهنگ برخورد با حوادث را به آنان نمی آموختیم. آنها همان دانش آموزانی هستند که در مدرسه امداد و نجات را نیاموختند. آنها همان افرادی هستند که در بزرگراه دنده عقب می گیرند.

یکی از آنها همان فردی است که پلاک خود را مخدوش می کند و وارد طرح می شود. آن یکی همان است که زباله اش را توی جوی خیابان می ریزد و آن دیگری همان کسی است که روی سبزه ی طبیعت آتش می افروزد برای کباب.

اگر به چهره ی آن یکی دقت کنی حتما او را در هنگام جلو زدن توی صف دیده ای. آن یکی که موهایش مشکی است در هنگام رانندگی کمربند ایمنی نمی بست. آن یکی همان است که بدون کلاه ایمنی موتور سواری می کرد.

دیدی! تو همه ی آنها می شناسی و دیده ای. چرا قبلا به او تذکر ندادی؟ چرا آگاهش نکردی که دارد راه را اشتباه می رود.

یک روز با آب آشامیدنی ماشینش را می شست و تو چیزی نگفتی. روز دیگر در ساعات اوج مصرف خانه اش را چراغانی می کرد و تو بی تفاوت بودی. گاهی می دیدی که دارد به زن و دختر مردم متلک می گوید و تو ساکت نشستی. فردای آن روز صدای بوقش را توی کوچه شنیدی که مردم را از خواب می پراند و باز هیچ نگفتی.

حالا همه شان با هم جمع شده اند یک جا و کنار نمی روند. اینها دام نیستند. اینها خودمان هستیم. خودِ خودمان. تلخ است ولی خودمانیم.

در زمان های قدیم آینه را از شیشه ی نقره اندود می ساختند، اما امروز آینه همین شبکه های اجتماعی است.

آینه چون نقش تو بنمود راست
خود شکن، آئینه شکستن خطاست

سیدمهدی میرعظیمی

انتهای پیام/ ف