به گزارش سرو ابرکوه، حاج سید نوراله حسینی دوست به تازگی دست به ابتکاری نو زده و نمایشگاهی از ادوات کشاورزی سنتی در محل کار خود دایر نموده است. یکی از نکات جالب توجه، نصب تصاویر تمثال شهدای شهرستان در حاشیه این نمایشگاه است که جلوه ای ویژه به آن بخشیده است.

حسینی دوست در پاسخ خبرنگار سرو مبنی بر انگیزه دایر کردن نمایشگاه مذکور، ضمن اشاره به تصاویر شهدا، اظهار کرد: در سال های دور مادران و پدران با استفاده از این وسایل قدیمی و امکانات ناچیز، فرزندانی تربیت کردند، که جان خود را بر سر حفظ دین، وطن و ناموس خود گذاشته و امروز مایه افتخار ایران هستند.

وی اضافه کرد: لذا جوانان امروز باید قدر امکانات، رفاه، آسایش و امنیتی را که مرهون خون شهدا است بدانند و در مسیر آنان قدم بردارند.

حاج سید نوراله در ادامه یکی یکی اجزای نمایشگاه را که به برخی از آن ها در ذیل اشاره شده است، برایمان معرفی کرد:

تشته آب: ظرفی فلزی که ته آن یک حفره کوچک است. در قدیم این ظرف را درون جوی آب قرار می دادند و زمانی که ظرف پر از آب می شد، زمان مورد نظر را نشان می داد. مثلا یک تشته آب نشان دهنده 10 دقیقه بود.

هر بار که این ظرف به ته آب فرو می رفت، سنگی به داخل کوزه می انداختند تا در پایان با شمارش آنها، زمان را محاسبه کنند.

پوست یا مشک دوغی: کشاورزان در قدیم این مشک را پر از دوغ می کردند و با خود به صحرا می بردند، تا در زمان نیاز از دوغ موجود در آن استفاده کنند.

چرخک: با این دستگاه چوبی پنبه و دانه آن را از هم جدا می کردند. سپس مخلوط آب و خاکستر را به دانه های جدا شده، می زدند تا کاملا از هم جدا و آماده کاشت شود.

برجین: در گذشته کشاورزان خرمن های گندم را به شکل یک دایره بزرگ بر روی هم انباشه می کردند؛ برجین را به دو حیوان می بستند و خود بر روی برجین می نشستند، تا کنترل حیوانات را در دست داشته باشند.

با برجین در اطراف خرمن گندم می چرخیدند تا خرمن ها خرد شود. بعد از آن با وسیله ای به نام «هوچین» خرمن ها را به سمت بالا می ریختند تا با وزش باد، دانه های گندم از کاه جدا شود.

کار خرد کردن خرمن و جدا کردن گندم از کاه، حدود بیست روز طول می کشید، که در طول این مدت زنان می بایست هر روز، ظهر و شب غذای همسران خود را از خانه به صحرا ببرند. چرا که کشاورزان نمی توانستند خرمن را به حال خود رها کنند و به خانه بروند.

تخته های «دندانه بلند»، «کُل» و «مَل»: این تخته ها را به دستگاه خیش (گاوآهن) می بستند تا زمین را صاف کنند.

کلوخ کوب: با این وسیله کوخ های موجود در زمین را نرم می کردند.

کُتَک: با این دستگاه گندم، جو، کُزَر را می کوبیدند و همچنین زنان با این وسیله لباس ها را می شستند.

کَلُک: هر رعیت می بایست برای بارکردن کاه، چهار طناب داشته باشد که در انتهای هر طناب یک کَلُک و یک سر طناب نیز با گره حلقه شود و سپس کَلُک و حلقه، در هم قلاب شوند.

سیخَک: چوبی بلند و نوک تیز بود که برای سوراخ کردن زمین و کاشتن انواع دانه ها از آن استفاده می شد.

وسایل دیگری از جمله نی نی (گهواره قدیمی)، گیوه، زنگ غُر، اِرسی، بیل زمین کَن، بیل دولتی، رَنده قدیمی، ماهی تابه، کباب برگردان، جاروی سیفالی و... در نمایشگاه آقا نوراله به چشم می خورد.

وی در کنار نمایشگاه خود وزنه هایی سنگی داشت که خاطر نشان کرد: برادر شهیدش اسماعیل، با این وزنه ها ورزش می کرد که وزن آن ها به یکصد و بیست کیلوگرم می رسد.

حسینی دوست برگزارکننده نمایشگاه در حین دادن علوفه به اسب سفیدش که روز عاشورا در نقش حضرت اباالفضل العباس(ع) بر آن سوار می شود، تاکید کرد: هیچ گاه واقعه کربلا و مصائب روز عاشورا را از یاد نبرید، که هر چه داریم از سالار شهیدان حضرت اباعبدالله الحسین (ع) است.

وی در خاتمه گفتگو، زمانی که خبرنگاران سرو ابرکوه به او التماس دعا گفتند، پاسخ داد: اگر با حضرت زینب (س) همراه باشید و چادر مادرشان فاطمه زهرا(س) را حفظ کنید، خداوند شما را فراموش نخواهد کرد.

برادر شهید توصیه کرد: جوانان بدانند که دنیای دیگری هم وجود دارد، لذا خود تلاش کنند که الگوی یکدیگر بوده و فریضه امر به معروف و نهی از منکر را بر خود واجب بدانند.

انتهای پیام/ م.ف