به گزارش سروابرکوه، سایت شفق نوشت: محسن رضایی دبیر مجمع تشخیص مصلحت نظام و یکی از نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری ۹۲ در مورخ ۸۳/۹/۰۱ در سخنانی افشاکننده و صریح راجع به عملکرد حسن روحانی و تیم مذاکره کننده دوره اصلاحات گفته بود:

روحانی و دیپلمات‌های هسته‌ای ایران تمام امتیازات، اندوخته‌ها و اهرمهای فشار را در همان جلسه اول سعدآباد تحویل دادند.

دبیر مجمع تشخیص مصلحت نظام در خصوص کارنامه آقای روحانی و تیمشان در مذاکرات هسته ای و در پاسخ به اظهارات کسانی که می‌گویند ما بین اروپا و آمریکا شکاف انداختیم، گفت: این تحلیل‌ها مربوط به دوران عصر حجر است. اروپا به کمک ایران می‌خواست خود را نجات دهد. آنها برای این‌که این امتیازات را به ایران ندهند دل ایران را خالی کردند.

دبیر مجمع تشخیص مصلحت نظام با اشاره به اینکه شاید لازم بود رسانه‌های ما از همان مراحل نخست با حساسیت و دقت بیشتری، روند پرونده هسته‌ای ایران را دنبال می‌کردند و از همان اول مردم را از سیر وقایع آگاه می‌کردند، خاطرنشان کرد: این کار نشد اما بازهم مطبوعات و دیگر رسانه‌ها می‌توانند با نگاه نقادانه و موشکافانه به آن بپردازند و ملت عزیز ما را از جزئیات مسئله و همچنین نظرات کارشناسی مختلف مطلع کنند.

محسن رضایی افزود: این پرونده به واقع از اهمیت بسیار فراوانی برخوردار است و احتمالا موضوعات اندکی را در تاریخ صدساله اخیرمان می‌توانیم مشاهده کنیم که به این اهمیت باشد.

دیدم برخی از دوستان آن را با مسئله نفت و ملی شدن آن مقایسه کردند. من هم فکر می‌کنم به نکته کاملا درستی اشاره شده است. اگر اهمیت اثری که این پرونده در سرنوشت کشور ما و منافع ملی ما می‌گذارد، از مسئله ملی شدن نفت بیشتر نباشد، کمتر نیست و آینده کشور و نسل‌های آتی را در سطح تعیین‌کننده‌ای متاثر می‌سازد. در چنین مقاطع و نقاط عطف حساسی است که هم آزادی عمل و هم رسالت و وظایف ملی روزنامه‌نگاری و رسانه‌ای می‌تواند نقش سرنوشت‌سازی بازی کند و آزمایشی تاریخی برای رسانه‌ها باشد… .

دبیر مجمع تشخیص مصلحت نظام هم‌چنین در بیان نظر خود درباره مذاکرات هسته‌ای آقای روحانی و تیم دیپلماتیکشان با اروپا و با تأکید بر اینکه به هیچ‌وجه آن را تایید نمی‌کند، خاطرنشان کرد: دیپلمات‌های هسته‌ای ایران تمام امتیازات، اندوخته‌ها و اهرمهای فشار را در همان جلسه اول سعدآباد تحویل دادند ولی نتوانستند هدف‌های خود را بدست آورند.

وی خاطرنشان کرد که ایران سه ابزار مهم در اختیار داشت و در این‌باره ابراز عقیده کرد: ایران می‌توانست روی پذیرفتن پروتکل الحاق ۲+۹۳ با اروپایی‌ها چانه‌زنی کند و در دادن اطلاعات هسته‌ای یک برنامه زمانبندی شده را که همراه با گرفتن امتیازات متقابل باشد اجرا کند. ایران باید طی یک جدول زمانبندی مرحله به مرحله که امتیازاتی می‌گرفت، امتیازات فوق را می‌داد. ایران اطلاعات به کلی سری و ذی‌قیمت خود را به اروپایی‌ها تحویل داد. تعلیق غنی‌سازی را پذیرفت پروتکل الحاقی ۲+۹۳ را دولت ایران پذیرفت ولی بسیار فراتر از آن را به اجرا گذاشت و تضمین داد که به نبال سلاح هسته‌ای نیست. با وجود همکاری‌های فوق، پرونده ایران بسته نشد و مرتب تکرار می کنند پرونده را به شورای امنیت می‌بریم. بدتر آن‌که اروپا و شورای حکام یک قدم جلوتر گذاشته و خواهان تعلیق فعالیت‌های بیشتری از گذشته شده‌اند… .

وی در پاسخ به اظهارات کسانی که می‌گویند ما بین اروپا و آمریکا شکاف انداختیم، گفت: این تحلیل‌ها مربوط به دوران عصر حجر است. اروپا به کمک ایران می‌خواست خود را نجات دهد. اروپا در پرتگاه سقوط در خاورمیانه قرار گرفته بود. من آماده‌ام با دکتر روحانی در این رابطه مناظره داشته باشیم .

وی با تأکید بر اینکه ما باید امتیازات بیشتری می‌گرفتیم، افزود: ما در قبال نجات اروپا باید امتیازات فراوانی از آنها می‌گرفتیم ولی آنها برای این‌که این امتیازات را به ایران ندهند دل ایران را خالی کردند و از همان روز اول شروع کردند به ترساندن دیپلمات‌های ایرآنکه پرونده ایران را به شورای امنیت خواهند برد.

دبیر مجمع تشخیص مصلحت نظام، خوش‌بینی به اروپا و عدم تشخیص مقاصد آنها در همکاری با ایران، عدم مهارت‌های دیپلماتیک، استراتژی نداشتن، بستن فضای نقد و مشارکت ندادن متخصصان و نخبگان در معاضدت فکری در این روند را از جمله اشتباهات دیپلمات‌های ایران دانست و افزود: من طرفدار تعامل با کشورهای جهان هستم ولی با هر نوع تعامل تسلیم‌طلبانه و خفت‌بار مخالفم. من دیپلماسی ایران را از موضع عزت و سربلندی و کسب منافع ملی نمی‌بینم و برخی از مواقع احساس سرشکستگی به من دست می‌دهد.

وی ادامه داد: اگر پرونده ایران به شورای امنیت می‌رفت، قیمت نفت حداقل به مرز هفتاد دلار می‌رسید و صنعت اروپا از کار می‌افتاد و بحران اقتصادی غرب را فرا می‌گرفت. از طرف دیگر اروپا از تنها نقطه منطقه که ایران است به بیرون از منطقه پرت می‌شد. لذا اروپا بیش از ایران، نگران رفتن پرونده ایران به شورای امنیت بود. در ابتدای کار آمریکا هم نگران رفتن پرونده ایران به شورای امنیت بود ولی حالا که اطلاعات خود را کامل کرده، کمتر نگران است. به همین دلیل ایران می‌توانست امتیازات مهمی را از اروپا بگیرد ولی اروپاییان به جای آن‌که از بحرانی شدن منطقه بترسد، با القای ترس در دیپلمات‌های ما، ایران را از رفتن به شورای امنیت ترساندند و امتیازاتی گرفتند.