سرو ابرکوه؛

هفته دفاع مقدس، فرصتی مناسب است برای استخراج درهای ناشناخته از دریای پرنعمت هشت سال دفاع ملت ایران در برابر نظام سلطه و ایادی منطقه‌ای‌ آن به‌ویژه حکومت بعث عراق. دیکتاتور معدوم عراق با چراغ سبز شیطان بزرگ و همراهی شیطانک‌های دنباله‌رو منطقه‌ای‌اش به ایران حمله‌ کرده بود تا به زعم خود، انقلاب نوپای ملت ایران را از بین ببرد. وضعیت به‌ نسبت آشفته نیروهای مسلح و بحران‌آفرینی‌های کسانی از جنس منافقین و نظایر آن‌ها، موجب شده بود تا دشمن، غافل از عمق نفوذ انقلاب در بین قشرهای گوناگون جامعه به‌ویژه نسل جوان و نوجوان، برای دست‌اندازی به خاک ایران تحریک شود و جنگی نابرابر و ناجوانمردانه را رقم زند؛ جنگی که در کنار آسیب‌های فراوان روحی و مادی و خسارت‌های سنگینی که به دو ملت وارد ساخت، اما در متن خود، برکات پنهانی را نیز به دنبال داشت.

از جمله برکت‌های آن دوران پرتلاطم، کشف انسان‌های گمنامی بود که علیرغم سن پایین، توانمندی‌هایی خیره‌کننده از خود بروز دادند و در سایه اعتماد به نفس و نوآوری‌های خاص، خدماتی بزرگ و گاه کم‌نظیر به نظام و ملت ارزانی داشتند و جهانیان را مبهوت عزم و اراده تحسین‌برانگیز خویش ساختند. درخشش جوانان و نوجوانان و تصدی مسئولیت‌هایی در سطح فرماندهی کل سپاه پاسداران اسلامی و رده‌های دیگری در سطوح فرماندهی تیپ و لشکر توسط آن‌‌ها، جلوه‌هایی رشک‌برانگیز از دستاوردهای دوران دفاع مقدس بوده است. در سایه جنگ تحمیلی، برخی دیرباوران هم بر این واقعیت صحه گذاشتند که در صورت اعتماد حساب‌شده به توانمندی‌های «جوانان واجدشرایط» می‌توان بسیاری از صعب‌الامکان‌ها را ممکن کرد و حتی به‌ ظاهر ناممکن‌ها را هم جامه امکان پوشانید؛ واقعیتی که نمونه‌های آن را در برخی عملیات‌های شگفت‌انگیز نظامی می‌توان مورد مداقه قرار داد.

با پایان یافتن جنگ تحمیلی نیز هرگاه رئیسان‌ جمهور و کارگزاران ارشد، با کشف «جوانان خلاق، متعهد و واجد شرایط لازم و کافی»، آن‌ها را وارد میدان مسئولیت کرده‌اند، توانسته‌اند دستاوردهایی به‌ نسبت بزرگ‌تر و درخورتر را به نفع نظام و ملت کسب کنند؛ دستاوردهایی که تحقق آن‌ها در صورت تصدی‌گری مسئولانی دورافتاده از انگیزه و توان جوانی، سخت‌ممکن و بعضا ناممکن می‌نمود. با این همه، روند اعتماد به جوانان و واگذاری مسئولیت به آنان در دولت کنونی چندان امیدوارکننده و متناسب با انتظارها و اقعیت‌ها نیست و چنین رویکردی به سهم خود، موجب کندی در برخی تصمیم‌سازی‌ها و تصمیم‌گیری‌ها شده است که به‌ویژه در عرصه اقتصادی مشهودتر است. حرکت قهقرایی در انتخاب مجدد وزیرانی از دولت سازندگی- پس از دست‌کم 16 سال!- برای خدمت در دولت اعتدال، می‌تواند نمودی عینی از روند توجیه‌ناپذیر در دولت کنونی باشد.

 تامل در میانگین سنی وزرای دولت یازدهم نشان می‌دهد که این دولت، پیرترین دولت در جمهوری اسلامی به شمار می‌آید و طبیعی است کهنسالی قرین به رخوت، مانعی بزرگ در راه تصمیم‌گیری‌های عمیق و فوری به شمار می‌آید. درنگی در ماجرای زیر می‌تواند گوشه‌ای از این واقعیت را نمایان سازد:

« "خواب نیمروزی وزیر در جلسه کمیسیون" تیتر خبری  از خوابیدن یکی از وزرای اقتصادی دولت در جلسه کمیسیون بود. ماجرا از این قرار بود که ظاهرا در هنگام جلسه کمیسیون و در اوج بحث‌های تخصصی ناگهان حاضران متوجه می شوند که آقای وزیر خوابیده است! یکی از نمایندگان مجلس که در جلسه حاضر بوده، آورده است: انتظار نمایندگان از وزرای دولت دکتر روحانی این است که به خاطر مشکلات فراوان کشور تلاش خود را چند برابر کنند نه این‌که حتی به اندازه قبلی‌ها هم کار نکنند. البته اغلب وزرا افرادی پرکار هستند و خود شاهدم که شبانه روز کار می‌کنند اما این‌گونه رفتارها وهن مجلس است و اگر آقای وزیر خسته هستند یا نمی‌توانند پاسخگو باشند بهتر است که استراحت کنند و مسئولیت را به شخصی توانا واگذار کنند. بنابر این گزارش،‌ برخی اعضای کمیسیون مربوطه، خستگی و بالا بودن سن وزیر مورد نظر را دلیل خوابیدن وی در جلسه می‌دانستند. »

به راستی وزیری که به دلیل خستگی و کهولت سن، در جلسه‌ای رسمی و مهم چون کمیسیون صنایع مجلس آن هم در حضور نمایندگان مجلس شورای اسلامی چرت می‌زند، می‌تواند فرد مناسبی برای سکانداری صنایع کشور باشد؟ چنین مسئولی – و البته دیگر مسئولان چون وی- می‌توانند پرچمداران شایسته‌ای برای پیگیری اقتصاد مقاومتی باشند؟!

هرچه باشد، تجربه دفاع مقدس نشان داده است که اعتماد و میدان‌ دادن به نیروهای جوان واجد شرایط، دستاوردهایی گاه فراتر از حد انتظار هم به همراه دارد؛ رویکردی که متاسفانه جای خالی آن در دولت کنونی به خوبی مشهود است. در این باره سخن‌ بسیار است.

نویسنده: مرتضی میبدی

پایان پیام/ف