به گزارش سرو ابرکوه به نقل از یزد هنر؛ عالیه محرابی از شاعران برجسته استان به مناسبت اول اردیبهشت روز بزرگداشت استاد سخن، شیخ اجل سعدی شیرازی یاداشتی را نوشت که متن آن به شرح ذیل است:

اولین روز اردیبهشت از راه می رسد و پنجره ی پلکهایت را که میگشایی، نسیم تغزلش، گونه های روحت را نوازش می دهد.

او هنوز ایستاده است، در بوستان اندیشه هایش و بذر معرفت را در زمین حاصلخیز کلمات می کارد تا وارثان آبادی عشق، خوشه خوشه بهار را دستچین کنند.

او هنوز ایستاده است و آواز گلستانش را در فلوت خسته ی جانها می نوازد و دره های سکوت را به صدای روشن شعر میهمان می کند.

او هنوز ایستاده است و در سایبان غزلهایش، بهشت را تعارف می کند:

هر باب از این کتاب نگارین که بر کنی       همچون بهشت گویی از آن باب خوشتر است

در تلاطم  غزلهایش گم میشوم، در هیاهوی واژه هایی که از شراب عشق نوشیده اند و سکرشان از پیاله ی ابیات سررفته است:

دیگران را تلخ می آید شراب جور عشق     ما زدست دوست میگیریم و شکر می شود

اردیبهشت از راه می رسد و او  بهشت کلمات را بر شانه هایش می آورد تا جانهای تشنه را به چشمه های زلال میهمان کند و چشمهای مشتاق را به دیدار معشوق روشن:

مگر نسیم سحر، بوی زلف یار منست       که راحت دل رنجور بی قرار منست

نفسهای سعدی هنوز از نسیم باغهای شیراز به گوش می رسد و داستان زندگی اش، گلستانی است که می توان در خنکای سایه  درختانش، اردیبهشت را به تماشا نشست، همان مردی که عاشقانه زیست و عاشقانه نفس کشید و عاشقانه عشق ورزید:

گویند روی سرخ تو سعدی چه زرد کرد        اکسیر عشق بر مسم افتاد و زر شدم

آری! آن عشق که دلش را سوزاند و اجاق سخنش را شعله ورد کرد تا امروز، برف غفلت را آب کند و دستان یخ زده ی دلها را با نفس هایش گرم کند :

همچون درخت بادیه سعدی به برق شوق       سوزان و میوه سخنش همچنان تر است

او در کنار ماست، روی طاقچه دلتنگی ها،  در کنار همان آینه و شمعدان.

و اولین روز اردیبهشت، روز بزرگداشت سعدی شیرین سخن،  تنها بهانه ای است که در بوستان کلماتش قدم بزنیم و جانهایمان را با نفحات شورانگیز غزلهایش معطر کنیم و در گلستان پندهایش، ریه های زندگی مان را با اکسیژن معرفت عادت بدهیم.

سعدی اندازه ندارد که چه شیرین سخنی              باغ طبعت همه مرغان شکرگفتارند