سرو ابرکوه؛

حامد اکرمی محقق و پژوهشگر کهن دیار ابرکوه در بخشی از تحقیقات خود پیرامون آداب و سنن قدیمی مردم در ماه محرم، مطالب فراوانی در رابطه با طبخ انواع غذاها و آش های ویژه نذر در این ماه گردآوری کرده است که گوشه ای از مطالب وی در رابطه با پخت «آش امام حسین(ع)» را برای شما مخاطبان همیشگی سرو ابرکوه، برگزیده ایم:

آش امام حسین حسین (ع)

این آش به عنوان یک مورد نذری از دیرباز از جمله مواردی است که ریشه در اعتقادات مردم شهرستان دارد و برای آنها نهادینه شده است؛ طبخ این آش بیشتر در فصول پاییر و زمستان مرسوم است و تنها ویژه ایام عزاداری ماه محرم نیست، بلکه در شب های جمعه، اعیاد و شب های قدر و ... نیز پخته و غذای یک وعده مردم محسوب می شد.

درگذشته مدعوین در مراسم پختن آش پای دیگ که غالبا در منزل یا کوچه بار گذاشته بودند، جمع می شدند و هر یک به نیت حاجتی که در دل داشتند با هم زدن آش(کمچه زدن) خود را در ثواب آن شریک می کردند که این عمل نیز برگرفته از اعتقادات مذهبی آنان بود. سپس بانی مراسم و صاحب نذر، با شامی که مشهور به «آبگوشت آلوقیسی» بود از حاضرین پذیرایی می کرد.

در پایان نیز درب دیگ آش گذاشته می شد و بر روی آن ذغال های داغ قرار می دادند تا حسابی جا بیفتد و طعم مخصوصی بگیرد. توزیع آش به بعد از اذان صبح موکول می شد که فرزندان و اقوام بانی، آش را برای مردم محل می بردند؛ اما اکنون حدود سی سال است که مردم با ظرف هایی متناسب با نیاز و عائله خود برای گرفتن آش اقدام می کنند.

در ایام عزاداری ماه محرم به ویژه در دهه اول هیئت های مذهبی هر تکیه با همکاری اهالی آن محل، چندین دیگ آش امام حسین(ع) در داخل یا مقابل تکیه بار گذاشته می شود که این مراسم با نوحه و مرثیه خوانی برای حضرت اباعبدالله الحسین و شهدای دشت کربلا، حال و هوای عجیبی پیدا می کند.

گفتنی است آش امام حسین(ع) با استفاده از گندم، گوشت قرمز و ادویه های مختلف طبخ می شود.

انتهای پیام/م.ف