سرو ابرکوه؛
ای طبیبِ دردِ بیماران بیا
غمگسارِ جمله غم داران بیا

در سرایِ ما امید و نور نیست
روشنایِ جمله شب تابان بیا

گم شدیم در این سرابِ زندگی
رهنمایِ جمله ره پویان بیا

مانده ایم در چاهِ تنهایی عجب
کاروان یوسف کنعان بیا

در بیابان راه را گم کرده ایم
هم گهی اُفتیم و گَه خیزان بیا

غرق در دریایِ غم افتاده ایم
منجیِ دریا گرفتاران بیا

زین سبو جامی بده بر تشنگان
ساقیِ ما جمله خماران بیا

خود وفادارِ ره و رسمِ توایم
ای امیدِ ما وفادارن بیا

کارِ ما از چند و چون بگذشته است
چارهِ دردِ گرفتاران بیا

رفته از دستم صبوری و قرار
صبرِ ایوبِ شکیبایان بیا

حیف باشد ماه ماند پشتِ ابر
پرتوِ نوری به این سامان بیا

کاش عمرِ ما وفاداری کند!
تا ببینیم چهرهِ جانان، بیا

"پوریا" سر در گریبانی چرا؟
من کویرِ خشک و تو باران بیا