به گزارش سرو ابرکوه؛ در ششمین روز سفر روحانی و هیئت همراه وی به نیویورک، یک منبع نزدیک به هیات ایرانی حاضر در نیویورک مدعی شد که پس از پایان سخنرانی حسن روحانی رئیس جمهور کشورمان در هفتادمین نشست مجمع عمومی سازمان ملل در نیویورک، محمدجواد ظریف وزیر امور خارجه که در حال خروج از سالن مجمع بود به طور اتفاقی با باراک اوباما رئیس جمهور و جان کری وزیر امور خارجه آمریکا که در حال ورود به محل مجمع عمومی بودند روبرو شد و سلام و احوال‌پرسی کرد و دست داد.»

در همین راستا یک مقام ارشد کاخ سفید هم خبر داد که اوباما و ظریف برخورد کوتاهی هنگام ناهار با یکدیگر داشتند و با یکدیگر دست دادند.

این برای اولین‌بار در تاریخ روابط سیاسی ایران و آمریکاست که یک مقام عالی جمهوری اسلامی ایران با رئیس‌جمهوری ایالات‌متحده آمریکا رو در رو و دو طرف با یکدیگر سلام و احوالپرسی می‌کنند. البته پیش از این دو رئیس‌جمهور ایران و آمریکا یک بار به‌طور تلفنی با یکدیگر گفت‌وگو کردند و نیز دیدار و مذاکره و دست دادن وزیران خارجه دو کشور در چارچوب مذاکرات هسته‌ای صورت گرفته است.

در طول 35 سال گذشته که از انقلاب اسلامی میگذرد، دولت یازدهم اولین دولتی است که تا این سطح روابط خود را با آمریکا برقرار کرده است.

در حالی که برخی از رسانه ها مدعی شدند این دیدار در راهروی منتهی به توالت صورت گرفته که طی آن ظریف با جان کری و اوباما دیدار داشته است.

اگرچه تلاش مسئولان در این راستا بوده است که این دیدار را اتفاقی جلوه دهند اما بر کسی پوشیده نیست که اتفاق در عرف دیپلماتیک وجود ندارد و همه دیدارها از روی برنامه ریزی قبلی است.

هرچند هر اقدامی خارج از عرف و پروتکل های دیپلماسی از سوی مسئولان کشور ما بسیار ناپسند تلقی می‌شود به ویژه در حالی که آمریکا دشمن اصلی جمهوری اسلامی بوده، مصافحه با رئیس جمهور آن کاملا خلاف شأن دیپلماتیک در کشور است.

اوباما که حتی بعد از توافق برجام نیز دست از تهدید ایران بر نداشته و حتی ایران را به حمله نظامی تهدید کرده است، چگونه می تواند دست دوستی ظریف را بفشارد؟

این دیدار در حالی که در کنار دستشویی صورت گرفته است، قطعاً شأن دیپلماتیک در آن رعایت نشده و عزت ایران نادیده گرفته شده است.

در این راستا سایت انتخاب هم با بیان اینکه این دست دادن خارج از برنامه ریزی نبوده است به گفته ی یک منبع آگاه نوشت: اوباما بیش از 2 ساعت پس از پایان سخنرانی اش در مجمع عمومی سازمان ملل و دیدارهایی که داشت، مجددا به سالن مجمع باز می گردد که این موضوع کاملا غیرمعمول است.

به نظر می رسد، اوباما که همزمان با پایان رسیدن سخنرانی روحانی به سالن سازمان ملل بازگشته بود، قصد روبرو شدن با رئیس جمهوری ایران را داشته است.

این منبع اگاه که شاهد عینی صحنه دست دادن ظریف و اوباما بود، به «انتخاب» گفت: این احتمال وجود داشت که این مواجهه با دکتر روحانی صورت گیرد. این احتمال منتفی نیست که هیئت آمریکایی زمان بازگشت غیر معمول خود  به سالن مجمع عمومی را با زمان خروج رییس جمهور ایران پس از سخنرانی اش تنظیم کرده باشد.

منصور حقیقت‌پور، نماینده مردم اردبیل نیز با اشاره به دست دادن و احوالپرسی وزیر امور خارجه با رئیس‌جمهوری و وزیر خارجه آمریکا گفت: «وزیر امور خارجه اقدام بسیار بدی را مرتکب شده و باید از ملت بزرگ ایران به خاطر این اقدام خود عذرخواهی کند.»

حمید رسایی نیز در اینستاگرامش نوشت: دو سال قبل روحانی با اوباما به‌طور اتفاقی مکالمه تلفنی داشت. سال گذشته ظریف و کری بدون هیچ قصد قبلی در برابر دوربین‌های بین‌المللی، به‌طور اتفاقی در خیابان قدم زدند؛ امسال هم ظریف با اوباما به‌طور اتفاقی برخورد کرد، دست داد و احوالپرسی کرد. تاریخ پر است از این اتفاقات اتفاقی! آقای ظریف فقط وقتی برگشتی، دستت را به سوی دستان رهبری که با بمب دست‌ساز همان آمریکایی‌ها به درجه جانبازی رسیده، دراز نکن، همین.

 اهالی سیاست به یاد دارند که در دهه 1990 میلادی نیز، «فیدل کاسترو»، چریک با سابقه کمونیست، هم‌رزم چه‌گوارای فقید و رهبر سابق کوبا – همان شخصی که بحران بزرگ موشکی کوبا در دوران او واقع شد و دو ابرقدرت وقت را تا نبرد هسته‌ای پیش برد – به طور کاملا اتفاقی، با بیل کلینتون، رئیس‌جمهور وقت آمریکا در سازمان ملل متحد مواجه شد و با او دست داد. دو دهه بعد، جهان شاهد تنش‌زدایی بین کوبا و آمریکا بود و رائول کاسترو، شخصی که به شدت فاقد مولفه‌های کاریزماتیک برادر ارشد خود است، گام‌های بلندی در این مسیر برداشت آن هم با یک سلسله گفت‌وگوهای محرمانه دیپلماتیک.

ظریف که به اعتقاد طرفدارانش یک دیپلمات بسیار کارکشته است، قطعاً نباید چنین شرایطی را هرچند اتفاقی به این شکل به سرانجام می‌رساند؛ به طوری که حمیدرضا ترقی در این راستا با اشاره به دست دادن ظریف و اوباما در حاشیه نشست سازمان ملل در نیویورک اظهار داشت: اگر دیپلمات‌های ما نتوانند در شرایط خاص و در وقایع غیرمنتظره سیاسی تصمیم درستی مبتنی بر عزت، حکمت و مصلحت کشور اتخاذ کنند، این نقص در روابط دیپلماتیک است.