سرو ابرکوه به نقل از یزدآوا؛ از ابتدای انقلاب، نحوه مواجهه با دشمن از نقاط اختلاف بین مسئولین و جریان‌های سیاسی کشور بوده است. با وجود آنکه بارها اثبات شده است که رمز پیشرفت کشور در اتکا به نیروی درونی است، ولی برخی مسئولین و جریان‌های سیاسی به این باور نرسیده‌اند. جریانی که آنها را اهل مذاکره باید نامید در تمام دوران حیات انقلاب برای عدم رویارویی با دشمن، مشکلات اقتصادی را بهانه کردند.

در یک دهه گذشته این تفکر با بی‌پروایی توسط برخی مسئولین و گروه‌های سیاسی در جامعه بیان شد در حالیکه در زمان حیات امام جرأت نداشتند که به صورت علنی آن را بیان کنند.

بسیاری از کارشناسان معتقدند که رفع مشکلات اقتصادی کشور به تحریم‌ها وابسته نیست و اصولاً ریشه مشکلات اقتصادی کشور نیز تحریم نبوده است. علی رغم این موضوع دولت یازدهم از ناآگاهی عمیقی در مسائل اقتصادی و سیاسی برخوردار است. در عرصه اقتصادی به ناتوانی کارشناسان دولت در برنامه‌ریزی و سیاه‌نمایی‌های بی‌مورد علیه دولت سابق پی می‌بریم.

البته مشکلات اقتصادی کشور ریشه در ساختار مریض اقتصادی دارد و هیچ یک از دولت‌های ایران، چه قبل و چه بعد از انقلاب، در عرصه اقتصاد کلان کارنامه مثبتی ندارند ولی در چند سال گذشته طوری وانمود شده است که تمام مشکلات به دولت نهم و دهم ارجاع داده می‌شود و سیاه‌نمایی‌های گسترده ای علیه دولت سابق انجام می‌شود.

همان‌گونه مرجع عالیقدر، حضرت آیت الله نوری همدانی فرمودند سکوت در این شرایط جرم است. باید جریان حزب‌الله به روشنگری در مورد مسائل کشور و منطقه بپردازد.

متأسفانه برخی جریان‌های سیاسی قصد دارند با بازی با منافع ملی، اهداف سیاسی خودشان را پیگیری کنند. همان جریانی که در سال 88 با پایه‌ریزی فتنه به دنبال فشار بر نظام بود و امنیت کشور را فدای خواسته‌های جناحی کردند.

مهمترین اثری که تحریم‌ها بر کشور می‌گذارد ممانعت از ورود کالاهای وارداتی به کشور است. با توجه به آمارهای رسمی، مدیریت واردات چندان سخت نیست اگر مسئولین به جای انتظار برای نتیجه مذاکرات به آمارهای وزارت‌خانه‌های خود توجه می‌کردند، عملکردشان به مراتب مفیدتر از تیم سیاست خارجه دولت بود.

باید مسئولین به این باور برسند که با وجود تحریم‌ها می‌توان بر مشکلات فائق آمد و نباید بگذاریم به بهانه مشکلات اقتصادی، پذیرای هر توافقی باشیم.
حتی بدون انجام اصلاحات اقتصادی می‌توان به مدیریت اقتصاد پرداخت. البته در این صورت مشکلات کلان اقتصادی مانند تورم حل نمی‌شود ولی با وجود تحریم، وضعیت نیز بدتر از قبل تحریم نمی‌شود.

متأسفانه در این دو سال اخیر نه تنها برنامه مشخصی برای کاهش اثر تحریم‌ها بر کشور دیده نمی‌شود بلکه از تجارب گذشته نیز استفاده نمی‌شود.

یکی از نمونه‌های آن تمایل وزارت نفت برای واردات بنزین به دلیل آلودگی بنزین داخلی است. آیا محاسبه شده است میزان آلودگی هوای کشور به خاطر استفاده از بنزین داخلی است؟ آیا دولت فکر کرده است که در صورت تحریم بنزین چه باید کند؟ در بهترین حالت مانند دولت قبل می‌بایست بنزین را در داخل کشور تولید کند و باز از نقطه صفر شروع کند.

چرا به جای واردات بنزین به افزایش کیفیت نمونه داخلی توجه نمی‌شود؟ این درحالی است که مشخص شده که کیفیت بنزین وارداتی در دولت یازدهم از نمونه داخلی پایین‌تر است.
 

نمونه کوچک از اتکا و اطمینان به توانایی‌های داخلی 

قابل ذکر است که بر اساس داده‌های ترازنامه انرژی کشور، میزان واردات بنزین در سال 89 از 21 میلیون لیتر به 5 میلیون لیتر(روزانه) در سال 90کاهش یافت. در واقع دولت در عرض دو سال، روزانه از واردات 19 میلیون لیتر بنزین بی‌نیاز شد. همچنین اگر هر لیتر بنزین را یک دلار در نظر بگیریم تولید بنزین در داخل بالغ بر 7میلیارد دلار صرفه‌جویی ارزی داشته است. به عبارتی یش از یک و نیم برابر پول آزاد شده در توافقنامه ژنو است و امتیازی داده نشده است. اما اگر دولت بر طبق روال کنونی همچنان به واردات بنزین بپردازد به اندازه پول آزاد شده در توافقنامه ژنو، ارز از کشور خارج می‌شود.

این تاکید صرف دولت یازدهم بر مذاکرات هسته ای و آزاد کردن خرمشهرهای هسته ای تا بدان جا پیش رفته است که ریاست محترم جمهور در مراسم دهمین دوره جایزه ملی محیط زیست در اظهار نظری عجیب مسئله آب و محیط زیست را نیز به مذاکرات هسته ای پیوند می زند و می‌گوید: تحریم‌های ظالمانه باید از بین برود تا  مشکلاتی چون محیط زیست و آب خوردن مردم حل شود!!!

انتهای پیام/ع