سرو ابرکوه؛ همیشه مناسبت های مختلف بهانه ای است برای یاد کردن از اسطوره هایی که شاید در میان دغدغه های ما انسان ها در گمنامی می مانند و یا پس از مدتی گرد و غبار فراموشی چهره شان را می پوشاند و به خاطره ها می پیوندند.

اما برخی از انسان های تأثیرگذار در زندگی هرگز فراموش نمی شوند و آنها کسی نیستند جز معلم های زندگی ما...

هفته معلم نیز بهانه ای شد تا خبرنگار سرو ابرکوه، در حاشیه جشن تجلیل از بازنشستگان آموزش و پرورش شهرستان، گفتگویی با مسن ترین معلم ابرکوهی انجام دهد و شما را به خواندن آن دعوت کند:

سرو ابرکوه: خودتان را معرفی کنید.
قبل از هر چیز روز معلم را به تمامی معلمان تبریک می گویم و یاد و خاطر بزرگ مرد ایران شهید مرتضی مطهری را گرامی میدارم. محمد کاظم بصیری متولد سال1306 هستم، که در سال 1325 با مدرک دیپلم به استخدام آموزش و پرورش درآمده و در سال 58 پس از 33 سال خدمت بازنشسته شدم.

سرو ابرکوه: اولین بار در کدام مدارس تحصیل و تدریس داشتید؟
بصیری ادامه داد: در سال 1312 که مدرسه مولوی افتتاح شد، من جزء اولین شاگردان آن بودم. مدرسه خواجه نظام هم اولین مدرسه دوران تدریس من در پایه های پنجم و ششم بود. حدود بیست سال نیز مدیر این مدرسه بودم و بعد از آن در دبیرستان مولوی دروس ادبیات فارسی، عربی و تعلیمات دینی را تدریس می کردم.

سرو ابرکوه: معلمان و شاگردان شما چه کسانی بودند؟
وی بیان کرد: عبدالوهاب الهیاری یکی از وارستگان بلند پایه و میرزا علی محمد بصیری معلمانی بودند، که الان به خاطر دارم. افرادی مثل دکتر ضرابی جراح قلب، دکتر سید محمد علی قیومی، دکتر فتاحی متخصص داخلی، مرحوم حسین آقا بصیری و ... از شاگردانم بودند که از چهره های شاخص جامعه و مایه افتخار هستند.

سرو ابرکوه: بدترین نمره ای که خودتان گرفتید و به دانش آموزان دادید؟
پیشکسوت فرهنگیان ابرکوه گفت: معمولاً درس خوان بودم و نمره بد نمی گرفتم. به همین دلیل در دوران تدریس هم از نمره به عنوان ابزاری برای تشویق بچه ها استفاده می کردم و آنان را به نمره وابسته نمی کردم؛ اما در مجموع نمره خیلی پایین نمی دادم.

سرو ابرکوه: آیا دانش آموزان را هم تنبیه می کردید؟
بصیری تصریح کرد: هیچ معلمی نمی تواند تنبیه نکند، اما تنبیه یعنی متنبه کردن؛ لذا متنبه کردن با هر ابزاری قابل اعمال است و من چون مدتی سِمت مدیریت مدرسه را بر عهده داشته و مرتباً شاهد شکایت معلمان از دانش آموزان بودم، سعی می کردم با صحبت، نصیحت، متلک و روش های مختلف دیگر آنان را متنبه کنم.

به عقیده من یک مدیر باید هنرمند باشد و با هنر خود دانش آموزان را هدایت کند نه صرفاً با تنبیه بدنی.

سرو ابرکوه: چگونه دانش آموزان را به درس علاقمند می کردید؟
مسن ترین معلم ابرکوه پاسخ داد: بچه ها را به درس خواندن مجبور نمی کردم، بلکه با محبت کردن آنان را به این کار تشویق می کردم. برای آنان شرح حال شخصیت هایی که با درس خواندن به جایگاه های شایسته رسیدند، را بیان کرده و گاهی نیز قصه ها و شوخی های من برای آن ها تلنگری بود که به خود بیایند.

سرو ابرکوه: در دوران تحصیل به چه درسی علاقه بیشتری داشتید؟
بصیری عنوان کرد: به ادبیات و درس های مذهبی علاقه زیادی داشتم و بعدها موفق شدم تألیفاتی در این زمینه ها داشته باشم، که برخی از آنها مانند «چهار وادی سلوک» به چاپ نیز رسیده است. همچنین تألیفاتی نیز در زمینه تفسیر قرآن دارم.

سرو ابرکوه: سختی ها و شیرینی های شغل معلمی؟
وی گفت: اگر معلم بخواهد وظیفه و رسالت واقعی خود را انجام دهد، هم سختی و هم شیرینی های فراوان دارد. معلم از ذهن خود بهره می گیرد تا دیگران را مورد تعلیم و تربیت قرار دهد، که این کار بسیار دشواری است.

شیرینی کار معلمی هم زمانی احساس می شود که شاگردان هر جا که معلم را می بینند به وی احترام می گذارند، همین که آنان به یاد ما هستند باعث می شود که انرژی گرفته و شارژ شویم.

اگر معلمان به دنبال پول بودند، هرگز این شغل را انتخاب نمی کردند؛ تنها چیزی که انسان ها را به سمت این شغل می کشاند، شوق، ذوق و علاقه است.
وقتی معلمان بازنشسته می شوند به آنها تبریک می گویند اما به نظر من بازنشستگی هنر نیست، بلکه وقتی فردی شغل معلمی را پیشه خود می کند باید به او تبریک گفت.

سرو ابرکوه: تفاوت های معلمان امروزی و معلمان قدیم؟
بصیری خاطر نشان کرد: تفکّر و اعتقادات معلمان قدیمی بیشتر با روحیات معنوی شغل معلمی همراه بود به طوری که بیشتر به یادگیری و تربیت دانش آموزان اهمیت می دادند و هستند معلمانی که تنها هدفشان خدمت صادقانه و خالصانه است.

سرو ابرکوه: خصوصیات معلم نمونه؟
وی ابراز کرد: معلمی نمونه است که واقعا دلسوز و علاقمند به تعلیم و تربیت بوده و وابستگی به زرق و برق دنیا ندارد. علاوه بر آن از نظر مرتبه علمی نیز در حدی باشد، که بتواند دیگران را آموزش دهد. چرا که اولین نیاز هر فردی برای آموزش به دیگران این است که خودش مایه علمی داشته باشد.

سرو ابرکوه: اگر معلم نمی شدید چه کاره می شدید؟
این معلم ابرکوهی گفت: اگر معلم نمی شدم باز هم به دنبال شغلی می رفتم که از طریق آن بتوانم به دیگران خدمت کنم و از دانسته های خود به دیگران هم بیاموزم، چرا که معنویت از مادیت بالاتر است.

سرو ابرکوه: نظرتان در رابطه با سیاست چیست؟
بصیری اضافه کرد: سیاست بسیار خوب است و من کسانی را که از نظام پشتیبانی می کنند و باعث قوت قلب این ملت می شوند، دوست دارم. زیرا امنیت کشور بسیار اهمیت دارد. همیشه برای مقام معظم رهبری(مدظله) دعا می کنم. ما همواره با رهبر هستیم و هر کسی که مورد اعتماد رهبر باشد، به او علاقه داریم.

سرو ابرکوه: کلمات زیر چه جمله ای را در ذهن شما تداعی می کند؟

تخته سیاه: شاگرد خوب می خواهد و معلم خوب.

گچ: ابزار دست معلم زرنگ و فعال.

دانش آموز: کسی که مستحق کرامت و لطف است.

سرو ابرکوه: سخن پایانی و توصیه شما به معلمان؟
بصیری در پایان به معلمان سفارش کرد: قدر خود را بدانند؛ چرا که روزی دست انسان کوتاه می شود و دیگر فرصت خدمت کردن به خلق را ندارد. بنابراین اکنون که فرصت و توانایی دارند باید دست نیازمندی را بگیرند و از بدبختی و گمراهی نجات دهند، تا بعدها تأسف نخورند که چرا از فرصت های بدست آمده استفاده نکردند.

با حقوق پایین بسازند و خدا را شاکر باشند. به خدمت متعهد باشند، چرا که این کار هم برای دنیا و هم آخرت آنان با ارزش است.

انتهای پیام/م.ف