علی جعفری // مقام معظم رهبری در دیدار هیئت دولت، بار دیگر با برجسته کردن فتنه 88، فرمودند: «مسئله فتنه و فتنه‌گران، از مسائل مهم و از خطوط قرمز است که آقایان وزرا باید همان‌گونه که در جلسه‌ی رأی اعتماد خود  بر فاصله‌گذاری با آن تأکید کردند، همچنان بر آن پایبند باشند.»
در این جمله دو نکته وجود دارد که اشاره به آنها خالی از لطف نیست: اول اینکه فتنه گران نباید سودای بازگشت به مجموعه مدیریتی نظام را داشته باشند؛ این موضوع برخلاف ادعای برخی، فشار یک جمع اقلیت تخریب گر نیست، بلکه سیاست راهبردی نظام  بر طبق فرمایشات صریح رهبر انقلاب است. دوم هم صحیح بودن رویکرد مجلس شورای اسلامی در استیضاح وزیر علوم به دلیل استفاده از عناصر فتنه گر در مجموعه مدیران ارشد وزارت علوم بود و رویکرد تداوم راه گذشته را باطل اعلام کرد.
اما چرا رهبر معظم انقلاب، تا این حد نسبت به موضوع فتنه و فتنه گران حساسیت به خرج می دهند و علی رغم همه غوغاسالاری های جریان اصلاحات برای فراموش شدن فتنه و یا توجیه آن، به خط قرمز بودن آن تاکید می کنند؟
پاسخ گذرا به این پرسش این است که عده ای در سال 88 در پی اجرای برنامه چندین ساله خود، طی اقدامی مشترک با همه جبهه دشمنان انقلاب، به مقابله با نظام پرداختند و با ادعایی دروغین، با وارد آوردن خسارت سنگین به انقلاب، مرتکب جرم بزرگ اقدام برای براندازی نظام جمهوری اسلامی شدند و کشور را تا لبه پرتگاه پیش بردند. و لذا عدم اعتقاد به حرکت انقلاب اسلامی، عدم عذرخواهی و توبه از خسارت آفرینی های سال 88 و مجرم بودن از دلایل اصلی این موضع گیری ها می تواند باشد.
"ادعای دروغین"، "جرم بزرگ" و "کشاندن کشور به لبه پرتگاه" از اصطلاحات مهمی است که مقام معظم رهبری بارها به آنها در طول سال های گذشته اشاره داشته اند. اما مهمترین دلیلی که همواره مورد تاکید ایشان بوده که می توان آن را دلیل اصلی قرار دادن فتنه گران در محدوده خط قرمز دانست، مسئله بی قانونی در فتنه گران است.
در اهمیت این موضوع از نگاه مقام معظم رهبری، باید اشاره داشت به استفتایی که از ایشان در رابطه با التزام به ولایت فقیه شده است که ایشان تبعیت از قانون جمهوری اسلامی را حد التزام به ولایت فقیه دانستند. با این نگاه جرم فتنه گران در سال 88، طبق قانون و طبق فقه، قابل پیگیری است.

رهبر انقلاب در چند مرحله، زیر پا گذاشتن قانون را مشخصه اصلی فتنه گران معرفی کرد. برای مثال ایشان در دیدار دانشجویان در تاریخ 6 مرداد سال 92، در جواب یکی از دانشجویان، فرمودند: «یكی از برادرها به قضایای سال ۸۸ و این حرفها اشاره كردند. من خواهش میكنم اگر چنانچه مسائل سال ۸۸ را مطرح میكنید، مسئله‌ی اصلی و عمده را در این قضایا مورد نظر و در مدّ نگاهتان قرار دهید؛ آن مسئله‌ی اصلی این است كه یك جماعتی در مقابل جریان قانونی كشور، به شكل غیر قانونی و به شكل غیر نجیبانه ایستادگی كردند و به كشور لطمه و ضربه وارد كردند؛ این را چرا فراموش میكنید؟ ... در این قضایا، مسئله‌ی اصلی گم نشود. خب، در انتخابات سال ۸۸، آن كسانی كه فكر میكردند در انتخابات تقلب شده، چرا برای مواجهه‌ی با تقلب، اردوكشی خیابانی كردند؟ چرا این را جواب نمیدهند؟ صد بار ما سؤال كردیم؛ نه در مجامع عمومی، نخیر، به شكلی كه قابل جواب دادن بوده؛ اما جواب ندارند. خب، چرا عذرخواهی نمیكنند؟ در جلسات خصوصی میگویند ما اعتراف میكنیم كه تقلب اتفاق نیفتاده بود. خب، اگر تقلب اتفاق نیفتاده بود، چرا كشور را دچار این ضایعات كردید؟ چرا برای كشور هزینه درست كردید؟ اگر خدای متعال به این ملت كمك نمیكرد، گروه‌های مردم به جان هم می‌افتادند، میدانید چه اتفاقی می‌افتاد؟ می‌بینید امروز در كشورهای منطقه، آنجاهائی كه گروه‌های مردم مقابل هم قرار میگیرند، چه اتفاقی دارد می‌افتد؟ كشور را لب یك چنین پرتگاهی بردند؛ خداوند نگذاشت، ملت هم بصیرت به‌خرج دادند. در قضایای سال ۸۸، این مسئله‌ی اصلی است؛ این را چرا فراموش میكنید؟»
در 22 خرداد سال 92 نیز در دیدار اقشار مختلف مردم فرمودند: «از بی‌قانونی، مردم لطمه دیدند؛ در سال ۸۸ عدم تبعیّت از قانون، لگد زدن به قانون، به كشور لگد زد؛ این را مردم دیدند.» یک ماه قبل از آن هم فرمودند: «سال 88 اشكالاتی كه وارد شد، خسارتی كه به كشور وارد كردند و نگذاشتند كشور و ملت طعم آراء چهل میلیونی را درست بچشد، به خاطر تخلف از قانون بود.» در روز اول فروردین سال 92 نیز به این موضوع اشاره ای داشتند: «در مسئله‌ی انتخابات و غیر انتخابات، همه باید تسلیم رأی قانون باشند؛ در مقابل قانون تمکین کنند. آن حوادثی که در سال 88 پیش آمد ــ که برای کشور ضرر داشت و ضایعه‌آفرین بود ــ همه از همین ناشی شد که کسانی نخواستند به قانون تمکین کنند.»
بنابراین، وقتی عده ای با بی قانونی و خودسری به براندازی نظام جمهوری اسلامی اقدام کنند و پس از تنها 4 سال، بدون محاکمه و حتی عذرخواهی در صدد بازگشت به مجموعه های حساس مدیریتی در مجموعه همان نظام بر آیند، طبیعی است که خطوط قرمزی ترسیم خواهد شد تا افکاری که در فتنه ریشه دوانده و ثمره فتنه هم داشته است، پالایش شده و نظام را در خطر قرار ندهند. مسلما افرادی که تا آن حد بی قانونی کرده اند، در مسائل جزئی تر هم با زیر پا گذاشتن قانون، مشکلات فراوانی برای کشور ایجاد خواهند نمود و لذا عدم استفاده از چنین مدیرانی، به لحاظ مدیریتی نیز بسیار مهم خواهد بود.
و یا چه تضمینی وجود دارد که این عناصر معلوم الحالی که اثبات جرم آنها نیاز به هیچ سند و مدرکی ندارد، دوباره به فکر فتنه انگیزی بر نیایند و فساد به پا نکنند. کما اینکه در یکسال گذشته، افرادی که با چراغ سبز وزارت علوم به دانشگاه ها برگشتند، چیزی جز این را به ذهن ها متبادر نمی کند.
و اما مبارزه با فتنه گران یک وظیفه دینی است. «وَ قاتِلُوهُمْ حَتّى لا تَكُونَ فِتْنَةٌ [بقره / 193 و انفال / 39]؛ و با آنان کارزار کنید تا دیگر فتنه ‌ای نباشد. «وَ اتَّقُوا فِتْنَةً لا تُصیبَنَّ الَّذینَ ظَلَمُوا مِنْكُمْ خَاصَّةً [انفال/25]؛ بپرهیزید از فتنه ‌ای که تنها دامن ستمکاران از شما را نمی ‌گیرد.
رَبَّنا لا تَجْعَلْنا فِتْنَةً لِلْقَوْمِ الظّالِمینَ [یونس / 85]؛ خداوندا! ما را دستخوش فتنه (و بلای) مردم ستمکار قرار مده ...