گاهی پیش خود می‌پنداریم بدون شک، زندگی برایمان غیرقابل‌تحمل می‌شد اگر نمی‌توانستیم دایره مردمک چشمانمان را در روشنی روز و در تیرگی شب، باز و بسته کنیم. بااین‌حال هستند نابینایانی که هرروز با مشکلات فراوانشان دست‌وپنجه نرم می‌کنند اما مانند افراد سالم به زندگی ادامه می‌دهند یکی از این افراد صابر رئیسی است.

به گزارش بافق خبر؛ روز ۱۵ اکتبر، ۲۳ مهرماه روز جهانی نابینایان است، مثلث زندگی نابینایان بو، «صدا» و «لامسه» است، نور برایشان هیچ معنایی ندارد، چه فرقی می‌کند که شب است یا روز است، گویا زمان مفهومش را در صدا به آن‌ها می‌فهماند، مثلاً روزها را با صدای طبیعت و شب‌ها را با سکوت و آرامشی خاص، برایشان ترجمه می‌کند، چه فرقی می‌کند که برق هست یا نیست، چراغ اتاقشان که همیشه خاموش است تا حالا دستشان را برای کلید برق دراز نکرده‌اند، آبشار طلایی آسمان دیگر بماند، ستاره‌ها هم هیچ...

از خانه که خارج می‌شود، عصای سفیدش را بر زمین می‌کوبد. قدم‎هایش را بااحتیاط برمی‌دارد. گویی دارد سنگفرش‌های خیابان را می‌شمارد. گاه پستی‎وبلندی خیابان‌ها مسیرش را به بیراهه کج می‌کند. همان‌ها که برای بینایان نیز دردسرآفرین است.

عصای سفیدشان، گوش‎هایشان و گاهی اوقات هم‎دست‎هایشان، چشم‎های بیدار آن‌ها هستند که در غیاب چشم‎هایشان، هادی آن‌ها شده‎اند، آن‌ها اثبات کرده‎اند، بدون چشم هم می‎شود زندگی کرد، آن‌ها مثال نقضی برای ضرب‎المثل «شنیدن کی بود مانند دیدن» هستند.

اما حال جای سؤال این است اگر این‌طور باشد پس آن روشندلان چگونه می‌بینند؟ چگونه زندگی می‌کنند با چشمانی که هیچ‌چیزی جز سیاهی نمی‌بیند! چشمانی که اگر صبح شود روشنایی صبح و اگر شب شود تاریکی شب را نمی‌بیند اما همچون سایر انسان‌های بینا به زندگی خود ادامه می‌دهد.

امروزه نابینایان بسیاری را می‌شناسیم که اگر نگوییم بهتر از افراد بینا، لااقل در حد آن‌ها، در تمام عرصه‌های مختلف علمی می‌درخشند و وجود این افراد است که ثابت کرده نابینا کسی نیست که از نعمت بینایی برخوردار نیست بلکه نابینایی در مفهوم وابستگی و درماندگی است.

اکرم امیدی روشندل موفق بافقی در سن 14 سالگی براثر بیماری سندروم چشمی بینایی خود را از دست داد. او علاوه بر نابینایی کمی هم ناشنوا و بیماری دیابت دارد که روزی سه نوبت انسولین می‌زند.

وی اظهار داشت: مقطع دوم دبیرستان، رشته علوم انسانی در دبیرستان فاطمیه مشغول به تحصیل است. وی حافظ جزء 30 قرآن کریم، 50 آیه سوره بقره و اشعاری از حافظ است که در کنار آن شعر هم می‌گوید.

امیدی ادامه داد: در ابتدا توانایی استفاده از خط بریل را نداشتم به کمک برادرم در تابستان 1393 تعدادی از حروف را آموختم و برای ادامه تحصیل در مدرسه استثنایی رسولیان یزد ثبت‌نام کردم و در مدت دو ماه خواندن و نوشتن را فراگرفتم و با معدل 57/19 قبول شدم.

این روشندل بافقی تصریح کرد: دانش آموزان نابینا می‌توانند از مقطع پیش‌دبستانی تا کلاس نهم در مدرسه استثنایی رسولیان یزد ادامه تحصیل دهند ولی ازآنجایی‌که من در سن 14 سالگی نابینا شدم فقط دو سال توانستم در این مدرسه درس بخوانم و برای ادامه تحصیل در یک مدرسه عادی ثبت‌نام کردم.

وی در خصوص مشکلات پیش رو عنوان کرد: متأسفانه امکانات خاصی برای نابینایان در بافق وجود ندارد و فقط در زمان برگزاری امتحانات یک رابط برایم می‌فرستند که سؤالات را برایم بخواند و پاسخم را یادداشت کند.

کرمی از مسئولین هم درخواستی داشت و تصریح کرد: از مسئولین می‌خواهم برایم رابطی بفرستند که در درس‌های عربی و انگلیسی تسلط داشته باشد و بتواند سؤالات را برایم بخواند. برای تایپ کردن اشعار و بعضی از دروس نیاز به یک ماشین تایپ بریل دارم که به علت بالا بودن قیمت آن توانایی خرید آن را نداریم.

وی همچنین بیان داشت: ازآنجایی‌که مقطع دوم متوسطه تازه برای نابینایان در شهرستان راه‌اندازی شده بسیاری از کتاب‌ها که باید به خط بریل یا صوتی باشد موجود نیست و برای اینکه بتوانم درس بخوانم باید فردی کتاب را به‌صورت صوتی ضبط کند و بتوانم درس را یاد بگیرم.

امیدی در پایان مشوق اصلی خود را پدر، مادر و معلمش آقای حیدری عنوان کرد و گفت: در اوایل به دلیل اینکه باور نداشتم که نابینا شدم درک آن برایم بسیار سخت بود که در این مدت برای حفظ روحیه به شعر روی آوردم.

نمی‌گویم ز دنیا ناامیدم     به‌جز زیبایی از خالق ندیدم

همیشه شاکرم از ایزد پاک    که با چشم دل از غم‌ها رهیدم

انتهای پیام/ز.ا