به گزارش یزد آوا، نوجواني 17 ساله هستم كه به مدت 3 سال دور از خانواده در هنرستان مشغول به تحصيل بودم، من تمايل زيادي به تفريح و وقت گذراني با دوستانم دارم ولي نمي توانم با خانواده ام راحت باشم و تمايلي به بحث و گفت و گو با آن‌ها ندارم و فكر مي كنم نظر آن‌ها با نظر من كاملا فرق مي كند، مثلا در مورد داشتن گوشي ببش از حد من را بازخواست مي كنند كه همين منجر به درگيري و فرار من از خانه شد، فكر مي‌كنم بين من و برادرم فرق مي گذارند و به من بي محبتي مي كنند، لطفا مرا راهنمايي كنين.

پاسخ مشاور مرکز آرامش پليس بزد: نوجوان عزيزم سلام، دوران نوجواني، يك مرحله حساس و البته مهمي است. حرف هاي تو دغدغه‌ي بسياري از والدين و نوجوانان است.

اين مرحله از زندگي داراي وي‍ژگي هاي منحصر به فردي است. اگر تو و البته خانواده ات شرايط موجود را درك كنند. قطعا سازگاري اتفاق خواهد افتاد.

در اين دوران همه نوجوانان به سمت گروه دوستان گرايش پيدا مي كنند، احساس استقلال مي كنند. افكار جديد و گاهاً متضادي با والدينشان دارند، زودرنج و حساس مي شوند.

من به خوبي مي دانم كه تو از اين شرايط در رنج هستي. در اين شرايط هم تو و هم خانواده ات نگرانند اما هر كدام سعي داريد دياي خودتان را داشته باشيد. تو صرفا به دنياي جواني ات مي انديشي و والدينت به دنياي بزرگساليشان.

ارتباط تو با دوستانت ضروري است اما به والدين حق بده كه نگران تو باشند و از اينكه در شرايط جواني به خاطر گرايش به دوستانت، فريفته و يا دچار آسيب شوي هر چه تو در دوستيهايت افراط كني، نگراني هاي آنها هم بيشتر مي شود.

به شما پيشنهاد مي دهم چارچوبهاي كلي خانواده ات را بپذير و در زمان رفت و آمدت با والدين هماهنگ باش.

از پنهان كاري پرهيز كن و با افراد ناباب دوستي و مراودت نداشته باش.

روزي تو هم يك پدر خواهي شد. در آن روز با نوجوانت چگونه خواهي بود و از او چه انتظاري خواهي داشت.

مركز مشاوره آرامش نيروي انتظامي

مشاور: سروان ابوالفضل شيرمردي