به گزارش سرو ابرکوه به نقل از یزد هنـــر؛ معلمی شغل و حرفه نیست، بلکه ذوق و هنر توانمندی است معلمی در قرآن به عنوان جلوه ای از قدرت لایزال الهی نخست ویژه ذات مقدس خداوند تبارک و تعالی است. در نخستین آیات قرآن که بر قلب مبارک پیغمبر اکرم (ص) نازل شد، به این هنر خداوند اشاره شده است:اقرا باسم ربک الذی خلق، خلق الانسان من علق، اقرأ و ربک الاکرم، الذی علم بالقلم، علم الانسان ما لم یعلم. (علق: ۱ـ ۵)

بخوان به نام پروردگارت که جهانیان را آفرید. انسان را از خون بسته سرشت بخوان ! و پروردگارت کریمترین است همان که آموخت با قلم، آموخت به انسان آنچه را که نمی دانست.

در این آیات خداوند، خود را «معلم» می خواند و جالب این که معلم بودن خود را بعد از آفرینش پیچیده ترین و بهترین شاهکار خلقت، یعنی انسان آورده است.مقام معلم بودن خدا، بعد از آفرینش قرارداد. نوعی انسانی را که هیچ نمی دانست، به وسیله قلم آموزش داد که این از اوج خلاقیت و هنر شگفت خداوند در امر آفرینش است از این رو سایت یزد هنـــر در راستای وظیفه ذاتی خود به سراغ معلم هنرمند یزدی رفته که در زیر می توانید این گفتگو را بخوانید.

یزد هنـــر: خودتان را معرفی کنید؟
خواننده یزدی: محمد علی صدیقی متولد 1360 هستم و در یک خانواده ی کاملا ورزشی در یزد بدنیا آمدم. از این رو از سه سالگی به ورزش پرداختم و به مدت 6 سال ژیمناستیک کار کردم و سپس به علت شرایطی به ورزش جودو روی آوردم و از همان دوران بچگی احساس می کردم به خوانندگی علاقه مند هستم و با خواندن آهنگ های مختلف احساس آرامش می کردم ولی چون در آن دوران تمام فکرم به سمت قهرمانی در رشته های ورزشی بود زیاد به دنبال پیگیری آن نبودم و از 10 سالگی کسب مقام های قهرمانی من آغاز شد و توانستم در سن 15 سالگی به تیم ملی دعوت شوم و به لطف خداوند متعال توانستم در مسابقات آسیایی زیر 18 سال شرکت کنم و در اولین دوره که با آقای آرش میر اسماعیلی که از نام آوران کشور در رشته ی جودو است بودم موفق به کسب مقام اول شدم.

یزد هنـــر: نخستین مدال خود را در چه سالی گرفتید؟
محمد علی صدیقی: خوش رنگ ترین مدال من طلای آسیا بود که اولین مدال تاریخ جوانان آسیا در کشور بشمار می آید و نکته قابل توجه اینجاست که از سال 2000 به بعد در وزن من هنوز هیچکس مدال طلای آسیا را از ایران نتوانسته است بدست آورد و طبیعتا بعد از آن به دنبال تحصیلاتم رفتم و مدرک کارشناسی را از دانشگاه تهران و فوق لیسانس را از دانشگاه علوم و تحقیقات تهران گرفتم و پس از آن در آموزش و پرورش استخدام شدم.

یزد هنـــر: در چه سالی وارد حوزه معلمی شدید؟
صدیقی: از زمانی که قهرمانی آسیا را کسب کردم مربی تیم یزد در رشته جودو بودم و در کنار آن نیز به شغل معلمی علاقه بسیار داشتم تا اینکه سال 1389توانستم وارد آموزش و پرورش شوم و زمانی که شرایط کاری و تحصیلیم فراهم شد به سمت هنر و تنها چیزی که مرا آرام می کرد بازگشتم.

یزد هنـــر: آغاز کار حرفه ای شما به چه کسی بود؟
صدیقی: در آن زمان به دلیل اینکه نتوانستم با آهنگساز مناسبی کار کنم زیاد در این امر موفق نبودم و با همان چند آهنگ شروع بکار کردم و با اجرا در بعضی مراسمات تا حدی در بین مردم شناخته شدم و چون دیدگاه من کمال در هر کاری است به دنبال اجرا با افراد حرفه ای بودم از این رو اولین کار حرفه ایم با فرید سعادتمند که یکی از شاخص های استان یزد در امر موسیقی است انجام دادم که برای بنده باعث افتخار بود که ایشان آهنگسازی کار من را قبول کردند و این شروع کار حرفه ای من در عرصه موسیقی بود.

یزد هنـــر: مسئولین یزدی تا چه حد شما را می شناسند؟
صدیقی: اکنون برخی از مسئولین استان من را به عنوان یک ورزشکار می شناسند تا یک هنرمند یزدی که این برای یک استان خوب نیست و به این علت دوست دارم که فراتر از چیزی که هستم به خوبی کار کنم و دیده شوم که اگر حمایتی از بنده از طرف مردم و یا مسئولین صورت می گیرد به حق باشد.

یزد هنـــر: اوج دیدگاه شما در امر خوانندگی کجاست؟
صدیقی: نهایت دیدگاه من این نیست و سعی و تلاشم بر این است که همانگونه که در ورزش موفق بودم بتوانم در هنر هم به همان اندازه موفق باشم و همان طور که پرچم کشورم را در ورزش بالا بردم در هنر هم خوش بدرخشم و این نباشد که فقط کاری را انجام بدهم بلکه باعث افتخار مملکت و شهرم باشم.

یزد هنـــر: نظر شما در مورد حضور خوانندگان در صدا و سیما و معرفی آنها چیست؟
صدیقی: اکنون رویه ای که صدا و سیما برای معرفی کردن خوانندگان یزدی در پیش گرفته بسیار خوب است اما این نباید به گونه ای باشد که هر خواننده ای را دعوت کند بلکه به صورتی باشد که وقتی صدا و سیما از خواننده ای برای اجرا در برنامه ای دعوت می کند باعث افتخار آن شخص باشد.

یزد هنـــر: سخن پایانی؟
صدیقی: در پایان جا داره از مادرم که بعد از مرگ پدرم هم برای من مادری کرد و هم پدری تشکر کنم و همچنین از خانواده ام که من را در این زمینه یاری کردند بسیار سپاسگزارم و خوشحالم که توانستم در زمینه ای که روزی آرزویش را داشتم قدم بردارم.