سرو ابرکوه؛ شاید سخن به گزاف نگفته باشیم که دکتر روحانی حتی خودش هم احتمال نمی‌داد بتواند به ریاست جمهوری ایران دست یابد؛ اما هرچه بود، وی توانست اگرچه با آرایی شکننده به عنوان رئیس دولت یازدهم سوگند خورد و سپری شدن افزون بر دو سال و نیم از عمر دولت خود را تجربه کند.

در این مدت، هم دولت و رئیس‌جمهور و هم حامیان اصلاح‌طلب و اعتدالی‌ دولت یازدهم مدام تازیانه انتقادهای تند و تیز را بر پیکر سیاست‌های دولت پیشین نواختند و با تمرکز بر مذاکرات هسته‌ای و نشان‌دادن درهای باغ سبز شکوفایی اقتصادی، بخش‌هایی از جامعه را درانتظار بهبود اوضاع اقتصادی و معیشتی نشاندند.

فراموش نکرده‌ایم که مدعیان اصلاح و اعتدال چگونه در سخنرانی‌ها و رسانه‌هایشان در فضای مکتوب و مجازی، از فتح‌الفتوح هسته‌ای و به تبع آن، آینده‌های درخشان اقتصادی و ... سخن می‌گفتند و افکار عمومی را به دنبال خود می‌کشاندند.

اینک اما پس از اجرایی‌شدن برجام، در حالی که مردم چشم‌انتظار تحقق وعده‌های داده‌شده هستند، نه‌تنها خبری اطمینان‌بخش و قابل توجه از بهبود اوضاع شنیده نمی‌شود بلکه اقتصاد کشور همچنان با رکودی بی‌سابقه دست و پنجه نرم می‌کند و چشم‌انداز روشنی نیز متصور نیست.  

دراین میان آن‌چه اسباب نگرانی صاحب‌نظران دلسوز و عقلای قوم شده، تلاش برخی رسانه‌ها و جریان‌های داخلی برای شکل‌گیری مجلسی متجانس با مجلس ششم است؛ همان مجلسی که به جای گره‌گشایی از مشکلات واقعی مردم از جمله در بخش اقتصاد و معیشت، متمرکز بر حاشیه‌سازی و سیاسی‌کاری بود و اقدامات تاسف‌باری همچون تحصن معروف و نامه معروف به جام زهر را در کارنامه خود دارد.

نگرانی فوق‌الذکر البته مبتنی بر قرائن قطعی است. برای نمونه ادعاهای مدعیان اصلاح‌طلبی و اعتدال درباره دلسوزی برای مردم و تلاش درجهت رفع مشکلاتشان، گوش آسمان را کر کرده‌ است؛ اما دریغ از گنجاندن حتی یک اقتصاددان در لیست موردتایید خود برای مجلس!

به عبارت روشن‌تر، آن‌ها برخلاف آن همه شعارهای جذاب و اشک‌ریختن(!) برای مشکلات مردم و جنایت(!)‌های اقتصادی دولت سابق، حاضرنشده‌اند حتی یک ظرفیت از 30 ظرفیت لیست تهران را به نامزدی اقتصاددان اختصاص دهند و این یعنی بیرون زدن دُم خروس! به‌راستی اقتصاد به اندازه یک‌سی‌ام مسائل و دغدغه‌های آن‌ها هم سهم نداشته است؟!

شاید جوانان و رأی‌اولی‌ها از چنین رویکردی شگفت‌زده و یا با اندک توجیهی قانع شوند، اما برای استخوان‌داران عرصه سیاست چنین رفتاری چندان دور از انتظار نبوده و نیست. مردم و آگاهان سیاسی، خوب به یاد دارند که اکثریت اصلاح‌طلب نمایندگان مجلس ششم چگونه با سوارشدن بر موج ایجادشده در فضای سیاسی آن‌روزها به قوه مقننه راه یافتند و پس از آن به جای پرداختن به دغدغه‌های واقعی ملت، بر مرکب مراد سوار شدند و چنان تاختند که بارها و بارها ابراز نگرانی و هشدار شخصیت‌های برجسته را موجب شدند.   

آن‌روزها هم بر اساس نظرسنجی‌های متعدد، حل مشکلات اقتصادی در صدر خواسته‌های مردم قرار داشت؛ اما برآیند عملکرد طیف موسوم به اصلاح‌طلب، نسبتی با پیگیری این خواسته نداشت و مدعیان اصلاح‌طلبی بیش‌تر به دنبال بحث‌های سیاسی-اغلب تنش‌زا و یا دستکم بی‌فایده و فاقد اولویت-بودند.

در این باره سخن بسیار است، اما جان کلام این که مردم اگر خواهان بهبود اوضاع معیشتی و کاهش آلام اقتصادی هستند، باید در انتخاب  نمایندگان مجلس دقتی فوق‌العاده داشته باشند و رفتارهای شیک و شعارهای پرطمطراق برخی جریان‌ها، آن‌ها را از ماهیت پشت پرده برخی لیست‌ها غافل نسازد؛ لیست‌هایی که حتی یک اقتصاددان را نیز در خود جای نداده‌اند! تو خود حدیث مفصل بخوان ازین مجمل.

نویسنده: فائزه شورکی